ដោយអំណាចនៃការញ៉ាំអាហារឆ្អែត ដូចពាក្យចាស់តែងនិយាយថាពុលអាហារនោះ ពួកយើងក៏បន្តគេងតទៅទៀត ក្រោយពីមិត្តខ្ញុំនិងបងប្រុសរបស់គេចេញទៅបាត់។ កំពុងតែលង់លក់ សម្លេងរន្ទះបន្លឺឡើងយ៉ាងខ្លាំងធ្វើឲ្យយើងទាំងពីរភ្ញាក់ពីគេងដោយអាការៈភ័យរន្ធត់យ៉ាងខ្លាំង ពួកយើងបានចេញពីក្រោមផ្ទះមើលទៅផ្ទៃមេឃ ឃើញថាមេឃមានពពកខ្មៅងងឹតស្លប់ និងមានកំរិតទាបមែនទែន មានន័យថាមេឃរកកលចង់ភ្លៀងហើយ។ រំពេចនោះផ្លេកបន្ទោរបញ្ចេញពន្លឺឆ្វាច់ ម៉ូនីកាស្ទុះមកឱបខ្ញុំដោយសភាពភ័យខ្លាចជាខ្លាំង សម្លេងរន្ទះបានបន្លឺឡើង ក្តាំងម្តងទៀត ម៉ូនីកាសឹងតែចង់យំ…
«អូនខ្លាចណាស់បង តោះបងឡើងទៅលើផ្ទះទៅ អូនភ័យណាស់»
«អត់អីទេអូន វាជាធម្មជាតិទេ ចាំបងស្រាយអង្រឹងសិន ចាំឡើងទៅលើផ្ទះ កុំឲ្យម្ចាស់គេដៀលយើង ថាយើងជាមនុស្សគ្មានចិត្ត»
«អញ្ចឹងឲ្យលឿនឡើងទៅបង»
សម្លេងផ្គរលាន់ក្តូងៗ ឯម៉ូនីកាតោងដើមដៃខ្ញុំជាប់ ខណៈខ្ញុំកំពុងស្រាយអង្រឹង។ អង្រឹងទាំង៣ បានស្រាយរូចរាល់ និងមូរចងបានយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ខ្ញុំកាន់អង្រឹងប្រុងនាំម៉ូនីកាឡើងទៅលើផ្ទះទៅហើយ ស្រាប់តែមេឃធ្លាក់ភ្លៀងមកច្រាវៗ យ៉ាងខ្លាំង សម្លេងរន្ទះបន្លឺឡើងខ្លាំងៗ ផ្ទួនៗ ម៉ូនីកាភ័យញ័រខ្លួនចំប្រប់ នាងស្រែកយំដោយខ្លាចសម្លេងរន្ទះ…
«បងឡើងទៅលើផ្ទះទៅ អូនខ្លាចណាស់»
ពួកយើងបានរត់ឡើងតាមជន្តើរដល់លើផ្ទះ ខ្លួនប្រាណយើងទាំងពីរទទឹកអស់មួយកំណាត់ខ្លួនព្រោះភ្លៀងខ្លាំងដូចគេចាក់ទឹក។ ភ្លៀងនេះដូចជាមានកំហឹងរឿងអ្វីមិនដឹងទេ ភ្លៀងខ្លាំងហើយអមដោយសម្លេងរន្ទះខ្លាំងៗទៀត អូនម៉ូនីកាឱបខ្ញុំមិនលែងឡើយ។ ប្រហែល ២០ នាទី សម្លេងរន្ទះក៏ស្ងប់ ម៉ូនីកាក៏ឈប់ឱបខ្ញុំ ប៉ុន្តែភ្លៀងនៅតែបន្តធ្លាក់រហូតដដែល ខ្ញុំបានសួរទៅអូនម៉ូនីកា ដោយទឹកមុខញញឹម….
«អូន! ឲ្យតែភ្លៀងមានរន្ទះខ្លាំងអញ្ចឹង អូនឯងតែងតែភ័យអញ្ចឹងឬ? ហើយអូនឱបអ្នកណាទៅ បើសិនគ្មានបង?»
«គេភ័យសឹងអី ឆ្លៀតនិយាយលេងទៀត អូនតែងតែអញ្ចឹង អូនមិនខ្លាចភ្លៀងទេ តែអូនខ្លាចសម្លេងរន្ទះ អូនតែងតែឱបម៉ាក់ បើមានសម្លេងរន្ទះបាញ់ញាប់ៗបែបនឹង»
ខ្ញុំចាប់ផ្តើមយកអណ្តាត ទៅរុកចូលស្នាមប្រេះរបស់ម៉ូនីកា ធ្វើអោយនាងពឺតពើង រមួលតាមចង្វាក់អណ្តាតរបស់ខ្ញុំ….ខ្ញុំលិទ្ធថ្នមៗលើឆ្តេញរបស់នាងអូសចុះឡើងៗ រួចប្រើបបូរមាត់បឺតជញ្ជក់លាន់សូរជប់ៗ…លិទ្ធផង ដៃច្របាច់សុដន់ផង បបោះអង្អែលខ្លួនប្រាណនាងផង នាងកាន់តែស្រៀវស្រើបខ្លាំងឡើងៗហើយក៏បញ្ចេញសំឡេងថ្ងូរ អ៊ិស អ៊ឹសៗៗទាំងមិនដឹងខ្លួន…រីឯជើងនាងចាប់ផ្តើមកន្ធែកធំជាងមុន រួចក៏លាន់មាត់ថា បង..អូន…អូនទ្រាំលែងបានហើយ….មិនបង្អង់យូរខ្ញុំក៏លុតជង្គង់ ទល់មុខជាមួយនាង យកដៃស្តាំកាន់ដំបងយក្សតំរង់មាត់ល្អាង និងយកក្បាលញល់ៗជាមួយរន្ធល្អាងដែលកំពុងសើមជោគជាំ….តែខ្ញុំមិនទាន់បង្ខំស៑កចូលភ្លាមទេ ព្រោះដឹងថានាងនៅហ្ស៊ីន ល្អាងក៏តូចចង្អៀត ត្រូវធ្វើសន្សឹមៗ បន្តិចម្តងៗទើបបាន (ជំនាញខ្ញុំគឺស៊ីហ្ស៊ីននេះហើយ) ញុលចូលបន្តិចនាងក៏លាន់មាត់ថា បងឈឺណាស់…លឺបែបនេះខ្ញុំក៏ដកចេញមកវិញភ្លាមរួចបែរមកបបោសអង្អែលនាងបន្តិចដើម្បីបង្កើនអារម្មណ៍របស់នាងឡើងវិញ…ធ្វើបែបនេះពីរបីដង ធ្វើរហូតដល់មាត់ល្អាងរីកធំបន្តិចខ្ញុំក៏បញ្ជានាគរាជក្បាលត្រមែងរបស់ខ្ញុំអោយលូនចូលសន្សឹមៗរហូតដល់កប់ នាងក៏ភ្ញាក់ស្រែកលឺសូរតែអ៊ឹស ប៉ុន្តែលើកនេះនាងបានបិទភ្នែកខាំមាត់ទុកអោយនាគរាជចូលលុកលុយ ក្នុងល្អាងតាមអំពើចិត្ត។ នាងហាក់ចាប់ផ្តើមអាចទទួលយកបាន អារម្មណ៍ស្រៀវស្រើបឈឺលាយស្រួល ក៏មានឡើងវិញដោយបញ្ចេញសំលេងថ្ងូររហ៊ឹស សឺតសតៗ….ខ្ញុំចាប់កាន់ចង្កេះនាងដោយដៃទាំងពីរ ហើយទាញចង្កេះមកផ្អិប រួចធ្វើចលនារែងត្រគាកចុះឡើង ខ្ញុំក៏ដឹងថានាងចាប់ផ្តើមស្រួលហើយ ចង្វាក់អុករបស់ខ្ញុំមួយឃឹសៗ ធ្វើអោយនាងស្រឡាំងកាំង រកតែថ្ងូរមិនចេញផង…នាគរាជរបស់ខ្ញុំលូនចេញលូនចូល ចុះឡើងៗ រហូតដល់ល្អាងស្នេហ៍របស់នាងបញ្ចេញទឹករំអិលកាន់តែច្រើនថែមទៀត ដោយមានលាយឡំជាមួយឈាមក្រមុំព្រហ្មចារីយ៍ហូរចេញមកខាងក្រៅតាមច្រវែបគូថ ប្រឡាក់ដំបងសិល្ប៏ឡើងក្រហមច្រាល។ ពេលនេះនាងក៏មិនមានអារម្មណ៌តឹងណែនដូចមុនទៀតទេ នាងបានតបត មកខ្ញុំវិញដោយពើងចង្កេះ ធ្វើអោយនាគរាជរបស់ខ្ញុំលូនចូលកាន់តែជ្រៅ ហើយសាច់ជុំវិញមាត់ល្អាងក៏ខ្ជិបចូលតាមនាគរាជផងដែរ នាងចាប់ផ្តើមថ្ងួចថ្ងូរកាន់តែខ្លាំងនិងឮជាងមុនទៅទៀត ព្រោះនាងកាន់តែស្រួលឡើងៗ ថ្ងូរ អ៊ឹស អ៊ឹសៗតាមចង្វាក់ក្បាច់រុញដកៗរបស់ខ្ញុំ។ ល្អាងស្នេហ៍របស់ម៉ូនីកាណែនក្តន់ណាស់ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមដឹងខ្លួនថានាគរាជជិតដល់ពេលព្រួសពិសហើយ ក៏វាយសំរុកផ្ដាច់ព្រាត់កាន់តែញាប់ជាងមុនលាន់ស្នូរ ផ្លាប់ៗៗ មួយសន្ទុះនាគរាជក៏ក្អែរពិសពណ៌ស បែកខ្ចាយពេញក្នុងល្អាងកាមទេពរបស់នាង ។
ក្រោយពីបញ្ចប់ឆាកប្រយុទ្ធ ខ្ញុំនិងអូនម៉ូនីកាបានស្លៀកពាក់ឡើងវិញ ហើយអង្គុយនៅលើផ្ទះចាំទម្រាំមេឃរាំងភ្លៀង ម៉ោង ៤ ទៅហើយ មិត្តខ្ញុំក៏នៅមិនទាន់មកទៀត។ រីឯម៉ូនីកា នាងបានឱបខ្ញុំមិនលែងឡើយ ហើយយំខ្សិកខ្សួលរៀបរាប់ប្រាប់ខ្ញុំថា…
«បងអើយ! អូនផ្តេសផ្តាស់ណាស់ អូនអកត្តញ្ញូណាស់ អូនបំផ្លាញកិត្តិយសគ្រួសារ ពូជពង្សវង់ត្រកូល ពូជខ្ញុំមិនមានអ្នកណាដូចខ្ញុំទេ ម្នាក់ៗគេសុទ្ធតែបានក្រាបផ្ទឺមការក្បាលដល់កន្ទេល ទើបគេមានសិទ្ធិធ្វើអញ្ចឹង ឯខ្ញុំ…… ចុះខ្ញុំ……ហិកហិក»
«អូនសម្លាញ់ បងសុំហៅថាប្រពន្ធសម្លាញ់ទៅចុះ ព្រោះយើងក្លាយជាប្តីប្រពន្ធចាប់ពីពេលនេះទៅហើយ នេះជាកំហុសរបស់បង បងមិនគួរទប់អារម្មណ៍មិនបានសោះ បងគ្មានចេតនា គ្មានបំណងទេ ឲ្យបងសុំទោស»
«មិនមែនជាកំហុសរបស់បងទេ គឺយើងស្ម័គ្រចិត្តទាំងពីរនាក់ បើអូនមិនព្រមបងក៏មិនអាចធ្វើអ្វីកើតដែរ និយាយរួមអូនបន្ទោសខ្លួនឯងច្រើនជាង អូនជាស្រីមិនល្អ អូនគិតឃើញថា បើអូនមិនមក មិនមានរឿងហ្នឹងទេ ម៉ាក់ឃាត់ដែរ តែអូនទទូចអង្វរគាត់ ថាអូនត្រូវមកកំដរមិត្តភកិ្តនៅផ្ទះម្នាក់ឯង ម៉ាក់ធ្លាប់ដឹងថាអូនជាកូនល្អ មិនដែលធ្វើឲ្យគាត់ពិបាកចិត្តឡើយ ម៉្យាងល្ងាចត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញហើយ មិននៅគេងទេ បើនៅគេងគាត់ដាច់ខាតហើយ មិនឲ្យអូនមកទេ។ បើអូនមិនមក មិនមានរឿងនេះឡើយ ជាកំហុសរបស់អូន មិនមែនកំហុសបងទេ។ បង!!! សូមបងកុំបោះបង់ចោលអូនណា អនាគតអូនផ្ញើលើបងហើយប្តីសម្លាញ់ បើបងបោះបង់អូន អូនមានតែផ្លូវមួយទេគឺ ស្ពានជ្រោយចង្វារជាមិត្តសម្លាញ់របស់អូន»
«ទុកចិត្តលើបងចុះអូន បងមិនបោះបង់ចោលអូនទេ»
និយាយដល់ត្រឹមនេះ មិត្តខ្ញុំបានមកដល់ល្មម យើងក៏បានលាគេត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ ខ្ញុំបានឌុបនាងដាក់ចុះនៅចម្ងាយប្រហែល ២០ មែត្រពីផ្ទះរបស់នាង។ ខ្ញុំសម្លឹងមើលនាងរហូតនាងបានដើរចូលផ្ទះផុត។
សព្វថ្ងៃថ្វីត្បិតតែពួកយើងមិនបានជួបគ្នា តែខ្ញុំនៅតែនឹកអូនម៉ូនីកាជានិច្ច ។
